De maand oktober staat helemaal in het teken van opnieuw wennen aan de trainingsroutine. Er moet geen immense hoeveelheden getraind worden, het aantal uren blijft nog redelijk beperkt. Die trainingen moeten ook helemaal niet zwaar zijn. De sleutel deze maand is: mentaal en fysiek terug wennen aan quasi dagelijkse trainingen.
Week 1 was op dat gebied een uiterst geslaagde week. Kijk maar :
De maximum zwemafstand was 1900m, de maximum fietsafstand 45 km en de maximum loopafstand 8,3 km. En het zijn die korte afstanden die er voor zorgden dat ik reeds in week 1 elke dag tot iets in staat was.
Als je er 4 weken uit geweest bent, dan krijgt bovenstaand schema - met elke dag wel een kleurtje - voor mij plots ook een soort van esthetische schoonheid. Raar hé?
Volgende week terug aan de bak. Maar volgende week staat er ook een kort nachtje gepland: zaterdagnacht meerbepaald. En het heeft niks te maken met uitgaan, of 't beest uithangen. Wel alles met Kona, het WK Ironman in Hawaïi. Dat wordt weer gekluisterd zitten aan de buis tot pakweg 3 à 4 uur 's nachts. En zoals elk jaar weer: beginnen dromen, rekenen, mezelf opladen, maar .... vooral dromen dat heel misschien, heel heel heel heel misschien ..... ooit .... als ik mezelf eens compleet maar dan ook compleet overtref .... ikzelf aan de start mag staan op het strand van Kona, en mag finishen op het Mekka van de triatlonwereld: Alii Drive. Of ik dat ooit kan halen? Eerlijk? Nee, dat denk ik niet. Ik zal zelfs meer zeggen, ik ben wel bijna 99,9% zeker van niet. Maar hey, 't is toch heerlijk om af en toe eens weg te dromen van die 0,1%? Kona dus, zaterdagnacht, een nachtje heerlijk escapisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten