Man van de week: mijn zwemcoach Frederic.
Ik stuur hem regelmatig mijn bevindingen na mijn zwemtrainingen, zodat hij goed weet wat mij bezig houdt. Hij leest die ook grondig, en weet wat er gaande is, wat mij bezig houdt in het water. Nu hadden we zaterdag eindelijk opnieuw eens een zwemles (in de kerstvakantie konden we onze agenda's niet afgestemd krijgen). Wel hij had de dag ervoor weer de filmpjes zitten bekijken die hij tijdens elke zwemles maakt. En vooral die van onder water. Nu we 2 maanden aan de basics gewerkt hebben: ligging, vormspanning, rollen, hoofdhouding, ademtechniek, komen we bij hét punt waar de grootste winst te boeken is voor mij: alles wat er gebeurt vanaf het moment dat ik mijn arm in het water wil steken. Om een lang verhaal kort te maken: ik val het water niet aan. Nee, ik leg mijn arm op het water. Dat op zich zorgt al voor niet veel voortstuwing. Maar daardoor zit ik al heel laag met mijn arm in het water alvorens ik 'catch', alvorens ik water 'pak' om het achteruit te duwen: te late catch, geen hoge elleboog onder water, nauwelijks stuwing onder water. Dat ik mijn arm te veel neerleg op het water, dat kan je boven water zien met het blote oog. Maar om die te late catch te analyseren, had Frederic dus filmpjes van onder water zitten analyseren. Die gast is dus echt de max hé: een zwemtrainer om U tegen te zeggen.
Gans de zwemles hebben we niks anders gedaan dan zitten oefenen op die insteek. De houding van de elleboog, de houding van mijn hand, de spanning in de schouders, de exacte plaats bepalen waar de hand in het water moet klieven, hoe doorrollen tijdens de insteek, .... Wat een verschil met mijn huidige zwemstijl, dat voel je gewoon onmiddellijk! Doodgelukkig kroop ik (weliswaar met pijnlijke schouderspieren) uit het zwembad. Ja, met pijnlijke schouderspieren, want daar zit hem natuurlijk ook de clou: ik gebruik die te weinig tijdens het zwemmen om dat water te attaqueren.
Maar terug naar mijn trainingsweekje nu. Het was een recupweek. Dat recupereren ging me goed af, kijk maar:
een easy going weekje van maandag tot zaterdag.
Maar, is het recupereren ook gelukt? Ook dat kan ik bevestigen: zondagvoormiddag een rit gedaan met de club door de Zwalmstreek, en ik moet zeggen : ik voelde de benen niet, trapte in de boter (Uhm Michel Wuyts, hoe kan je dat nog zeggen? Michel? Michel?) . Soit, goed kracht kunnen zetten op de stukken vals plat, lekker veel kopwerk gedaan in de hellingzone. En ... het laatste stuk langs de dijk eens alles uit de kast gehaald: van Eke tot Merelbeke een succesvolle ontsnapping met Thomas en Olivier, ook 2 Roth-gangers. 'Aan een rot(h)vaart langs de vaart', zou een flauwe woordspeling zijn, dus die gebruiken we dan maar niet. Beresterk voelde ik me. 't Was diep in 't rood gaan, maar 'it was fun like hell!'
Zaterdag doodgelukkig door pijnlijke schouderspieren, zondag genieten van hartslag 170: masochistisch? ikke? komaan zeg, waar haal je het? 😙
Geen opmerkingen:
Een reactie posten