Road to Roth week 33: mental boost, maar voetjes op de grond

Na het vlammen in Bilzen vorige zondag, had ik toch nog een dag of 3 pijnlijke benen. Als je achteraf de hartslagzonegegevens van Bilzen nog eens bekijkt, dan is dat eigenlijk volledig te begrijpen.

BIKE BILZEN

RUN BILZEN

 Ja da's dus eens goed in het rood gaan hé.

Op maandag laste ik dan ook een rustdagje in. Maar vanaf dinsdag was er geen tijd meer te verliezen. Woensdag stond er zelfs een fietstraining van 180 km op het programma.

Maar de grootste mental boost kreeg ik alweer van het lopen: zaterdag liep ik naar Berlare, grotendeels met lichte tegenwind dus. Een loopafstand van 27 km. Ik vond bijna onmiddellijk mijn IM race pace (4:30/km), dat voelde uiterst comfortabel aan en ik kon dat tempo vrij moeiteloos uithouden gedurende de volledige training: ik voorzag elke 6 km een kilometer rustiger aan, maar 'at the end' klokte ik toch af op een gemiddeld tempo van 4:30 en een gemiddelde hartslag ban 135. Perfecter kan niet.
Dat ik de volgende dag in een koppeltraiing 6 km kon lopen aan 4:15 zonder echt zwaar te forceren, deed me ook concluderen dat ik met die 4:30 van de zaterdag niet echt had overdreven.

Het zal in Roth zaak zijn van mijn kop niet zot te laten maken in het fietsen. Het zou doodzonde zijn om door te hard te fietsen, geen gebruik te kunnen maken van dit heerlijke vormpeil in het lopen. En zo kom je eigenlijk altijd uit op hetzelfde: in een full distance triatlon gaat het om een lange dag, en is de race indelen een moeilijke maar uiterst belangrijke succesfactor. Vooral in het fietsen voel ik dat ik niet dezelfde 'dash' heb, die ik in 2014 in Frankfurt had. Dan moet ik dat dus ook niet proberen forceren.

'Rustig blijven' is in deze fase dus het motto. Het vormpeil proberen aanhouden, hier en daar nog een procentje proberen bijwinnen. Maar vooral niet beginnen zweven. De beste plek voor die voetjes, is ... op de grond.