Road to Roth week 30: speelvogel

Het moeilijkste om in te schatten als je zo'n blog schrijft, is eigenlijk hoe je overkomt. Je schrijft gewoon ongecensureerd op wat je bezig houdt, en hoe je de dingen ervaart en beleeft. Authenticiteit, noemen ze dat zeker? Toen ik maandag terug reed van 3 dagen trainingsstage met Mr T in de Ardennen, dacht ik: zouden mijn bloglezers mij zien als een ernstige, berekende, data-gedreven atleet? Ik kwam immers net terug van een paar dagen waarin ik me als een echte speelvogel had gedragen, en ook dat ... is 100% authentiek Christophe. Ik ben uiteindelijk een man van bijna 49 die zich nog altijd kan amuseren als een klein kind (pluspunt) en gedragen als een klein kind (je mag zelf kiezen of dit een pluspunt of minpunt is).
Ja, ik ben ernstig met mijn sport bezig. Ja, ik ben berekend en plan mijn trainingsschema's gedetailleerd. Maar ik ben vooral iemand die zich graag amuseert. In al mijn serieux ben ik eigenlijk een grote lachebek. Het lijken 2 kanten van de medaille die ik telkens probeer aan te houden: op training, voor een wedstrijd, tijdens een wedstrijd, bij de finish, na de wedstrijd: focus gekoppeld aan leute en plezier. 't Is een hobby hé gasten, een uit de hand gelopen hobby natuurlijk, maar een hobby: it's supposed to be lots o' fun.
Dat is waarschijnlijk ook waarom ik niet hou van Froome en wel van Sagan, Vermarcke, of Naessens. en dan vergeet ik Contador nog..  Of waarom ik met plezier kan kijken naar het enthousiaste geklungel van Teo, maar me ondertussen ook kan ergeren aan de triestige futloze houding van Kums. (Al is die 2e waarschijnlijk een betere voetballer....(geweest?) )

Soit, die stage. Geweldig veel plezier gemaakt:

De eerste dag: na een rit van 120 km en bijna 2100 hoogtemeters kwamen we weer aan het huisje. Ik had niet echt superbenen gehad, had tijdens de rit zowat ups & downs gehad, maar dat hield ons niet tegen om elkaar nu en dan eens de loef af te steken, of om een keer - YIIIIIIIHAAAAA!!! - een afdaling in te duiken. Er was nog een extra lus gepland van 50 km na de passage aan het huisje, maar ik zag het niet meer zitten. Drie Mr T'ers moesten het echter maar 3 keer vragen, en - hup - 'kalf' Scheire sprong weer op zijn velo. Bijna 54 km extra met nog bijna 1300 hoogtemeters. Man, ik heb afgezien. De benen waren niet goed, maar gelukkig waren Olivier en Wim in topform, en zij namen het kopwerk voor hun rekening. Ondertussen zaten Jürgen en ik beurtelings te sterven in het wiel en toch nog te zeveren. Als ge aan het lachen zijt, kunt ge meer pijn verdragen, da's wel zeker. Op één van de laatste hellingen dacht ik een beter moment te hebben, en ... viel compleet stil na 3 kwart helling. Ik was blij dat ik weer mocht aanhaken. 173,17 km in de Ardennen. Schonen eersten dag.

De tweede dag: We voorzagen een kortere rit in de voormiddag, want in de namiddag zou een groot onweer losbarsten. Begrijpe wie begrijpe kan, maar ik had die dag wel heel goeie benen. 71 km, 1200 hoogtemeters. Een geweldig mooie rit met nog meer leute en plezier. Mijn opgave in Alpe d'Huez van vorig jaar was al bron geweest van menige kwinkslag op dag 1, maar toen Jürgen een valpartij deed ... bergop .... waren de kwinkslagen zo mogelijk nog talrijker. (Opgelet een helling!) Dat geplaag heen en weer - geweldig leutig.
Op het laatste stuk relatief vlak van een kilometer of tien, besloot ik nog eens door te trekken. Yves kwam erover, ik checkte of we niet op grondgebied Beernem waren (In zijn hometown mag Yves niet belachelijk gemaakt worden, overal elders wel. 😜 Joepie, we waren elders!) Ik trok het gashendel open, dacht dat er een langgerekt lint achter mij zat, maar blijkbaar hadden enkel Moutassem en Jürgen kunnen volgen, en met Jürgen als 'dead weight' (héhé) draaiden Moutassem en ik in enen trok aan 45 - 50 km/u naar Erezée, waar het nog 1,5 km klimmen was. Aouch! 😝
Soit, pure fun!
's Namiddags zaten we te wachten wachten wachten .... op een onweer dat nooit kwam en lasten we nog een korte zwemtraining in

De derde dag, maandag, besloot ik als één van de enigen om niet te fietsen en om een heuvellooptraining in te lassen. Dat was dan weer mijn berekende kant: dergelijk parcours om eens een krachttraining in het lopen te doen, zou ik niet rap meer vinden de volgende maanden.... en ik begon aan een loopintensieve week .... dat was efkes wikken en wegen. 
Maar ik zit nu al in de volgende week, terwijl jullie mijn trainingsoverzicht van week 30 nog niet gezien hebben.

Opvallend:
- 51,5 loopkilometers in de eerste 4 dagen.
- 4 zwemtrainingen, waar wel 2 korte in zaten
- 100 fietskilometers minder dan voorzien in deze fietsweek, maar dat is gecompenseerd door de intensiteit van de Ardennenritten.
- 18 trainingsuren! Het is echt zwaar aan het worden.
- een lange duurloop van 25 km aan tempo 4:30.
- slechts 1 keer core stability wegens tijdsgebrek (zoals elk jaar wordt het echt moeilijk om dit vol te houden in zo'n zware trainingsweken)

Nog 2 maanden tot Challenge Roth: spannend, vermoeiend, lastig....maar vooral ook vree plezierig. Train with a smile!

PS Hey Yves, je staat in mijn blog vermeld. Proficiat, man! 😛