Maar op zich zijn we hard bezig met de revalidatie.
Mijn kinesist pijnigt mij als nooit te voren, en thuis ben ik zeer veel bezig met krachtoefeningen, core stability en revalidatie. Als ik dit een maand of 2 zou moeten doen, dan kreeg ik de borstkas van een patser. 😛
Anderzijds haal ik ook reeds 1,5 op 3:
- zwemmen gaat perfect zonder last (1 op 1)
- fietsen sinds zondag ook, al mag ik nog niet volle kracht zetten, en zeker niet bergop rijden (1,5 op 2)
- lopen gaat helemaal nog niet en zou heel dom zijn om nu al te proberen (1,5 op 3)
maar .... ik mank niet meer tijdens het wandelen, lesgeven enzoverder, .... en de revalidatie-oefeningen beginnen meer en meer op onderdelen van de loopbeweging te lijken.
Kortom, al bij al mag ik niet klagen: als ik dit goed blijf aanpakken, moet Sardinië lukken (zij het met verminderde ambities) en zou ik ook geen blijvend letsel overhouden aan deze verrekking.
Ik bekijk alles op dit moment dan ook zo positief mogelijk: op lange termijn (volgend seizoen) moet ik terug 'full gas' kunnen sporten, en dat is toch het belangrijkste, want ik ben nog lang niet uitgesport.
Mijn bijzonder weekje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten