Topdagje in Horst!

Voorloper

Zondag - om half 6 's morgens gaat de wekker. Direct bed uit want om 6uur moeten we de auto in naar Nederland. Vrouw en kinderen idem. Dan heb je toch wel efkes het gevoel: "wat voor een (uit de hand gelopen) hobby is dit". Maar het officiële pakje van de Belgische nationale ploeg hing klaar om aan te trekken.Wohow! Dat geeft vleugels....

Dat pakje had ook een ander effect. Ik had toch wel het gevoel dat ik op één of andere manier moest tonen dat ik dat pakje waard was. Dat gaf me in de laatste drie kwartier voor de wedstrijd toch wel wat extra zenuwen.

Duatlon dus. Ik heb heel weinig ervaring met die discipline. En dat bleek al van in het begin. Ik sta daar in dat startvak, kijk rond mij en ken niemand. Ik kan dus niet inschatten wie mijn tegenstanders zijn in de categorie 45-50, want alle mannen van 20 jaar tot 55 jaar staan in dezelfde startbox. Maar ja zelfs die mannen in mijn leeftijdscategorie ken ik niet natuurlijk. Eén ding is zeker, op zo'n Europees kampioenschap staan de toppers aan de start: ze komen niet voor niks van Denemarken, Oostenrijk, Groot-Brittanie, Duitsland, Hongarije naar het Nederlandse Horst voor een wedstrijd van pakweg 3 uur). Dat ik geen duatlon-ervaring heb, bleek ook uit het feit dat ik blijkbaar wat laat in de startbox was aangekomen - 5 minuten voor de start - en die stond al vol. Ik moest dus redelijk achteraan starten. Dat is een foutje dat ik geen 2 keer zal maken, denk ik.

Maar soit, 10 km lopen - 60 km fietsen - 10 km lopen staan op het menu. En de heel moeilijke opdracht om enerzijds te doseren, en anderzijds niet te talmen. De wedstrijd is te kort om echt in te houden, en net iets te lang om te sprinten.
Mijn plannetje was om de eerste 10 km te lopen aan 15 km/u, dan op de fiets vol gas te geven en daarna te kijken wat ik nog in de tank had voor de laatste 10 km (ik hoopte op een 14 km/u, maar als je op zo'n moment stilvalt dan kan het snel bergaf gaan)

1e RUN

De start was een ramp. Ik stond dus zoals gezegd veel te ver achteraan, en moest direct proberen opschuiven in een compacte groep. Dat betekende dus risico's pakken in de grasberm naast de looppaden. Maar....tjonge jonge .... wat een goeie benen had ik, zeg. Ik leek wel op wolkjes te lopen. Zalig gevoel, en ik schoof dan ook snel op. Eens het deelnemersveld uit elkaar geslagen was, merkte ik dat ik niet echt in de kopgroep liep, maar wel in een mooi groepje van 5 in de - pakweg -  subtop. Toen ik op het einde van de 2e van 4 rondes voelde dat het tempo lichtjes achteruitging in dat groepje, nam ik de leiding en voerde de forcing. Juiste beslissing blijkbaar, de andere 4 konden niet volgen, en ik zou de volgende 2 rondes nog veel volk oprapen dat duidelijk te snel gestart was.

Mijn tempo in de eerste run was hoger dan ik voorzien had, maar ik had het juiste gevoel, vond ik: niet gesprint, maar ook niet getalmd. Pittig maar zeer gelijkmatig doorgelopen, op het randje.

RUN 1 0:35:54; 9,38 km;  tempo 3:49 (15,7 km/u) gem HSL 159; max HSL 164 

BIKE

De wissel verliep vlot, en op de fiets geen seconde getwijfeld. Op 't groot blad - tsjakka - gas geven. 't Was wel even verschieten in de eerste van 3 rondes, want er stond echt veel wind op het Nederlandse vlakke land, en de verleiding om kleiner te schakelen was groot, maar toen ik dat één keer deed en direct mijn snelheid met 5 km/u zag dalen, was de beslissing snel genomen - blijven gas geven op een groot verzet. Enorm genoten ook van het vlammen op de tijdritfiets. Op een bepaald moment kwamen de 6 leiders bij de profs mijn voorbij gesjeesd (ze waren 20 minuten voor ons van start gegaan), en dat was wel knap om te zien. Maar meer dan 2 à 3 km/u sneller reden die toch niet. Het gaf me opnieuw het gevoel dat ik niet slecht aan 't rijden was. Ik miste mijn teamgenoot Seppe in die kopgroep, maar die had blijkbaar zijn dagje niet echt en werd uiteindelijk 11e in een heel sterk deelnemersveld.  Alles begon in de derde ronde wel serieus wat pijn te doen, maar hey "Als 't pijn begint te doen, begint de fun pas echt." : )

BIKE  1:32:14; 56,65 km; 36,9 km/u; gem HSL 148; max HSL 157

Op voorhand had ik hier iets sneller verhoopt (38 - 39 gemiddeld), maar op een zeer bochtig en zeer winderig parcours was dit op dit moment misschien wel het hoogst haalbare. Maar toch denk ik dat er hier nog wat groeimarge op zit. Mits nog meer snelheidstrainingen in februari en maart kan ik hier nog in groeien.
Als je ziet dat ik vorig jaar in Frankfurt in topconditie 35,5 km/u reed op een golvend parcours gedurende 180 km .....

2e RUN

En dan kwam het meest onvoorspelbare gedeelte. Wat zou ik nog in de tank hebben voor de laatste 10 km lopen? Toen ik van de fiets sprong, was het eerste teken niet echt positief. Mijn onderrug voelde zeer pijnlijk aan. Maar eens ik uit de wisselzone was, en mijn looptempo zocht, vond ik bijna onmiddellijk terug mijn goeie benen van de eerste run. Godverdoeme zeg, dat was goed nieuws. Ik liep nog boven de 15 km/u.
Ondertussen werd ik al gans de dag enorm gesteund door mijn supporters (Stefaan van Tritraining (opskuven Christophe opskuven - riep hij al na 200 meter), mijn vrouw Iris, mijn kinderen Robben & Jolien, mijn vader en mijn nonkel Roland - de max om die er allemaal bij te hebben. Ze geven je telkens bij elke passage weer de nodige adrenaline kicks om door te gaan).
Op dat moment begon er wel van alles door mijn hoofd te spoken: Waar zit ik nu in de wedstrijd? Wat is mijn positie? Omdat alle reeksen door elkaar lopen, en verschillende reeksen op verschillende tijdstippen gestart zijn, loop je eigenlijk volledig in het ongewisse. Zeer vervelend.... en ook voor de supporters was het onduidelijk. (Stefaan, misschien moet jij daar eens iets op bedenken met bib timing? Positie doorsturen naar je Polar, Garmin vanuit het tijdsregistratiesysteem? Een gat in de markt? : )  ).
Maar 't gevoel was dik in orde. Ik haalde enorm veel lopers in.
De laatste 4 kilometer waren wel super zwaar. Ik kon de kilometertijden van 4:00 net niet meer halen. Alles begon pijn te doen, de motoriek werd wat minder.... en de onzekerheid over mijn positie werkte een beetje op mijn zenuwen.
Eén kilometer voor de finish werd ik plots voorbijgesneld door een Brit, die ik echt niet kon bijhouden. Hij bleek achteraf niet in mijn leeftijdscategorie te zitten (oefte). Achter mij zag ik nog iemand een poging ondernemen om zijn achterstand op mij in te halen, maar die kon ik met een laatste versnelling (compleet in verzuring weliswaar) nog afhouden. Na de finish efkes helemaal dood, en dan direct verbroederen met de supporters. Mijn eindtijd bleek beter dan mijn verwachtingen, ik had een heel goeie wedstrijd gelopen, en had het gevoel dat ik het Belgische shirt waardig was.

2e RUN 0:37:43; 9,28 km; tempo 4:03; 14,8 km/u; gem HSL 158; max HSL 165

Maar ook daar...niks van informatie over mijn eindpositie. Toch een vervelend aspect bij een voor de rest perfect georganiseerde wedstrijd in een prachtig domein.

Eén uur later hing eindelijk de uitslag uit. En ik kwam apetrots bij mijn supporters: 6e! 6e! Op een EK!!!! Nie normaal!
Ik moet toegeven wat mijn nonkel al jaren zegt: duatlon is echt iets voor mij.

Resultaat: 10 km lopen- 60 km fietsen - 10 km lopen in 2u48m27s; 6e in mijn leeftijdscategorie, 36e van alle amateurs ongeacht leeftijd, 66e van alle deelnemers (inclusief profs). 

TOEKOMSTMUZIEK?

Trots zijn is één ding, maar ik krijg graag vooruit en leg voor mezelf graag de lat hoog. Et voila - schijf op - als ik volgend jaar terugkom, ga ik voor een podiumplaats. Da's genoteerd? Volgend jaar wil ik echt pieken voor deze wedstrijd, wil ik februari en maart helemaal in het teken stellen van de voorbereiding op het EK duatlon.

Kan het? De 5e (een Nederlander) eindigde 15 seconden voor mij. Dat kan dus. De 4e (een Deen) eindigde 1m20 voor mij. Dat is niet onmogelijk. Maar dan sta je natuurlijk nog steeds niet op het podium. De derde dan maar eens opgesnord in de uitslag. Een Brit, en die was 4m30s sneller dan mij. En de 2e, een Deen was 5 minuten sneller dan mij. Aouch.... dat betekent dat ik nog meer dan 1 km moest lopen toen zij al binnen waren. Dat is dus veel, heel veel..... Maar ik wil het wel eens proberen. Wie niet waagt, ......
Over de eerste (ook een Deen) babbelen we niet. Die gast was 9 minuten sneller dan mij. Jezus! (dat was niet zijn naam, nee. : )  )

En nu efkes heel hard genieten: 6e op een EK. Dat we dat nog hebben mogen meemaken... en dat mooie Belgische pakje in mijn kast. A happy man!