Verslag kwart triatlon Lille

Voor de eerste keer ging ik niet echt met een strak plan naar een wedstrijd. Geen David om achterna te jagen, geen tijd in het achterhoofd, geen plaats.
Bovendien nog geen open water gezwommen dit jaar, dus dat zou een sprong in het onbekende worden. Ik had wel de wens om zowel aan het fietsen als aan het lopen een goed gevoel over te houden, en wou eigenlijk na één jaar (La Roche 111) terug aanknopen met het wedstrijdgevoel. Ik wist toen nog niet dat het een speciale dag zou worden.

De triatlon van Lille werd dan uiteindelijk toch een echte triatlon - het water was warm genoeg (14°) - maar 14° is echt bibberen, dus werd om veiligheidsredenen de afstand ingekort naar 750 meter in plaats van 1000 meter.

Heel apart in Lille was ook de zwemstart - eerst een stuk lopen in het zand en dan het meer induiken. En bovendien een start in waves - eerst de vrouwen, 10 minuten later de heren -40 jaar en 10 minuten daarna de heren 40+

(noot : de tijden zijn niet exact, want de - heel lange - wissels zijn niet apart getimed in Lille en ik had een fout gemaakt bij mijn multisport modus op mijn Garmin.)

SWIM 0:18:29; 750m (+ stukje lopen voor start en na water)

Ik stond daar dus al een tijdje alvorens ik kon starten. Niet erg want het voordeel was dat we slechts met 51 tegelijkertijd in het water sprongen. Geen geboks dus.
Alhoewel ik op het strand al in de eerste gelederen kwam en dus vooraan startte met het zwemmen, ging het snel bergaf. Ik kwam maar niet in mijn slag. Bij de eerste boei vroeg ik me af waarom ik al meer dan een jaar oefen op bilateral breathing, om dan in de eerste wedstrijd spontaan te hervallen in links ademen. Kalf! Ik kwam er nooit in, en miste ook een shot adrenaline, ik lag te mak in het water.

Zeer slecht, onbegrijpelijk slecht zelfs!

Twee lessen :
- Focus tijdens het zwemmen en er uit halen wat er in zit
- nog veel openwater trainen met mijn nieuwe stijl, want het is niet evident om die stijl van het zwembad zomaar te kopiëren naar een meer.

T1

Daarna kwam de langste wisselzone ooit. Zeker 300 meter lopen naar de fiets en daarna zeker nog eens hetzelfde naar de fietsstart. De enige schoonheidsfout in de overigens zeer puike organisatie (al is het natuurlijk voor iedereen hetzelfde)

BIKE 1:05:28; 40,65 km; 37,2 km/u; gem HSL 155; max HSL 171

Bij het fietsen zat ik onmiddellijk in het juiste gevoel. Nochtans was de eerste 6 km direct wind vol op kop. Maar ik had goeie benen. En dat ik de ene na de andere atllet inhaalde was zalig. Iets verder in de vlakte zag ik een atleet die ik niet zo snel inhaalde als de anderen (hij leek zowat even snel te rijden als mij). In mijn hoofd gaf ik hem een naam - per ongeluk David : ) - en ik dacht : die gaat me scherp houden. Vijf kilometer later ging ik erop en erover, maar hij herhaalde dat 2 km later... en ... viel toen stil. Ik ging er weer over, en zag hem niet meer terug. En het gevoel bleef de max. Ik voelde mijn benen niet verslappen, was zeer constant in mijn tempo en hartslagen. Ik reed met momenten met een heel brede smile - de nadruk die ik deze winter legde op de fietstrainingen, het werpt zijn vruchten af.

T2 
Opnieuw die ellenlange lijn naar de wisselzone. Maar wel een uiterst snelle wissel.

RUN 32:30; 8,5 à 9 km; 15,5 à 16,5 km/u; gem HSL 162; max HSL 169

Toen ik mijn eerste passen liep, wist ik het al...wat een benen vandaag zeg. Zonder echt het gevoel te hebben te vlammen zat ik al vlug boven de 16 km/u. Ik kon mijn tempo mooi aanhouden en had gedurende het ganse loopgedeelte geen enkel echt zwak moment. Ik zag het ook aan de houding van mijn enige supporter in Lille, mijn vader, dat het er goed uit zag.
Beetje per beetje begon ik me af te vragen op welke positie ik liep in mijn categorie. Ik had nog niemand horen afroepen van mijn categorie door de speaker, en het was ook onduidelijk wie voor mij aan zijn eerste, tweede of derde ronde bezig was. Niemand passeerde mij, en ik passeerde continu andere atleten. Zelfs aan de finish had ik geen idee van mijn positie.

Maar ik wist wel direct : qua fietsen en lopen is dit mijn beste kwart ooit. Super, en ik zat helemaal niet stikkapot.
Deze wedstrijd deed wat hij moest doen : mij een enorme boost van zelfvertrouwen geven en de goesting om nog drie maanden hard te trainen voor het einddoel Zurich.

's Avonds laat rolden de uitslagen binnen, en daar stond het : 39e overall, en ..... 6e bij de categorie 40+. Ik loop sindsdien al een ganse dag op wolken. Heerlijk onbezonnen en zelfs overdreven content zijn. Een veteraan, maar ook een klein kind. Zo moet dat zijn!