Vandaag een voorbereidende fietstest afgelegd bij Fitality Merelbeke, de fitnessclub waar ik de volgende 5 maanden mijn stabilisatie- en krachttraining ga doen. Zo'n test zit in het abonnement, en is dus altijd meegenomen. Eerlijk gezegd, i khad er geen goed oog op. Na 4 maanden sukkelen, en een kleine 2 maand rust (en dus niet te nauw kijken met de geneugten des levens) wist ik deze ochtend la dat ik vandaag zou afzien.
De ergotrainer op en Bart steekt een voorgeprogrammeerd kaartje in de .... uhm ... kaartlezer. Op dat kaartje staat geprogrammeerd welke wattages ik het volgende half uur zal trappen. Dat begint zeer makkelijk en wordt zo meer en meer lastig, tot je op het einde werkelijk dubbelgeplooid over je stuur hangt. Ondertussen zie je de curve voor je neus op een computerschermpje getekend worden. IK zag dat het nog redelijk goed was. Een mooie zacht oplopende hartslagcurve, er is dus nog steeds redelijk wat basis aanwezig van de vorige jaren trainingsarbeid. Maar eens ik in de anaerobe zone terecht kwam, ging het licht toch heel snel uit hoor.
Onder de douche stond ik werkelijk te trillen op mijn benen en zag ik sterrekes. Maar naar huis fietsend, had ik eindelijk weer dat zalige gevoel : op het punt staan weer te trainen als een triatleet. Heerlijk!
Morgen eerst nog een dagje Pukkelpop, zaterdag recupereren, en zondag supporteren voor Robben (12) en Iris (40) die samen aan de start staan van hun eerste triatlon, een just-for-fun triatlon in Gent. En vanaf maandag zelf aan de slag. Joepie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten