BK Duatlon - wedstrijdverslag

Groentje

Daar stond ik dan gisteren, aan de start van het Belgisch Kampioenschap Duatlon. Nooit gedacht dat ik ooit nog aan een BK zou deelnemen.
Bovendien heb ik ook geen geschiedenis in duatlon. Ik ken de tegenstand niet. Ik ken de discipline niet. Ik wist dus echt niet hoe ik die wedstrijd moest indelen. Maar ik was gekomen om er ten volle van te genieten. En ik probeerde mezelf te motiveren door de lat zeer hoog te leggen : zou ik top tien kunnen halen? (zot zijn doet geen zeer, zegt mijn vrouw den altijd)
Daar stond ik dus - bijna 44 - en toch als een onervaren groentje aan de start staan. Dat onervaren groentje was echter niet geïntimeerd door de omstandigheden, en stelde zich assertief op de eerste startrij. Geen mens die me daar kende, maar ik deed alsof ik daar vol zelfvertrouwen stond en zonder enige twijfels. : )

Op mijn plaats

Na het startschot kwam ik als eerste door de eerste bocht. Lekker! Ik zocht een beetje naar mijn juiste snelheid, en had ze heel snel gevonden. Ik keek even op mijn Garmin en zag dat ik 16 km/u liep, maar ook direct in het rood zat (hartslag 165). Dat in het rood zitten, zou voor de volgende 2 uur een constante blijven.

Vrij snel werd duidelijk tegen welk soort kaliber ik het moest opnemen. Na 100 meter was er al één die zich lostrok (en 2 uurtjes later Belgisch Kampioen werd). Achter hem waren er redelijk wat positiewissels. Ik kwam net te kort om aan te haken bij het achtervolgende groepje van 6, en liep dus mooi in de achtste positie. Maximum 50 meter achterstand had ik op dat groepje, maar ik kwam echt geen meter dichterbij. In het tweede gedeelte van de 10 km kwamen er nog drie lopers over me heen. Zij hadden blijkbaar hun wedstrijd in eerste instantie iets beter ingeschat. Maar daar liep ik toch maar mooi te strijden voor de top tien in een Belgisch Kampioenschap! IK was best trots. al was daar niet veel tijd voor, want het was verschrikkelijk lastig!

Een zeer mooie tijd voor de eerste 9,83 km lopen : 37:38. Dat is 15,7 km/u. Don't try this at home! : )

Vlammen, tactiek en 'wie niet waagt, niet wint'

Wat daarna kwam was nog pijnlijker, maar was ook nog meer fun. Het fietsen. Voor een triatleet nog verwarrender, want hier mag gestayerd worden (in groep gereden worden). Van achter mij kwamen 2 duatleten uit Ath me voorbij gesneld. Ik kon nog net ternauwernood mijn wagonnetje aankoppelen. En eens ik min of meer 'op adem' kwam, begonnen we mooi rond te rijden. Elk deed zijn deel van het werk, maar naar mijn mening waren zij wel sterkere fietsers.

We raapten alleszins snel wat volk op en werden zo beetje per beetje een groep van 8, het 2e achtervolgende groepje. Het was een speciaal parcours met slechts rondjes van 4 km met redelijk wat bochtenwerk en 2 turnarounds van 180 graden.
Maar de samenwerking in ons groepje verliep zeer stroef. Eigenlijk deden we met 3 à 4 al het werk, en zaten er achter ons 4 te profiteren.
Ondertussen zat ik met momenten met beginnende krampen. Wat een zware sport zeg! Krampen in mijn tenen af en toe, en na elke turnaround bij het terug optrekken, moest ik opletten voor dreigende krampen in mijn gluteus en in mijn bovenbenen. Maar zoals gezegd, I was having fun, en deed veel werk vooraan.
Ook al heb je tijdens zo'n snelle wedstrijd nauwelijks tijd om helder te denken, besefte ik wel dat we hier met 8 atleten zaten en dat er maar 2 à 3 van ons top tien zouden kunnen halen. De 7 atleten voor ons waren weg, en die verwachtte ik niet meer terug te zien.Eén van de kerels uit Ath voerde op een bepaald moment (6e ronde denk ik) de forcing en ik kon nog net meeglippen met hem. Op het langste stuk van het parcours (anderhalve kilometer denk ik) vlamden we als gek om een gat te slaan, maar bij het volgende keerpunt bleek dat mislukt te zijn. Eerste poging mislukt.

Mijn state of mind was er ondertussen wel één van 'wie niet waagt, niet wint'. Ik wist dat ik na het fietsen een trage wissel zou hebben. Duatleten hebben meestal zo van die zelfsluitende veters. Omdat dit voor mij een éénmalig gebeuren was, had ik me dit niet aangeschaft. Dus ik zou in de wisselzone mijn schoenen moeten staan veteren. Kortom, als we zo naar de wisselzone zouden rijden, zou ik daar kostbare seconden verliezen, o.a. op een paar profiteurs die onze wielen zaten (al was ik eigenlijk niet zeker of daar geen gedubbelden bij zaten).
Dus ik bereidde een laatste vluchtpoging voor. Ik had al meermaals gemerkt dat de laatste bocht van elke ronde de moeilijkste was. Na die bocht viel het altijd weer stil in ons groepje, er was een kort stuk tegenwind, dan een turnaround en dan 1,5 km zijwind/meewind.  Ik wist ondertussen wel hoe ik die bocht perfect kon nemen, zette me in tweede positie voor de bocht, en onmiddellijk na die bocht zette ik een forse demarrage in (was bovendien mooi voor mijn supporters dat ik die demarrage kon inzetten waar zij opgesteld stonden). Het doel was om één of twee atleten mee te krijgen en zo met zijn tweeën - drieën een kloof te kunnen slaan. De demarrage was blijkbaar succesvol maar ik kreeg niemand mee. Nog 8 kilometer te gaan en ik zat alleen in positie 8. Ik vloekte even dat er niemand meewas, maar besloot de gok te wagen en ging vol gas op mijn eentje door. IK sloeg een zeer mooi gat, het melkzuur schoot tot achter mijn oren, maar no way dat ik nu nog zou wachten. Gogogo!!!
Spijtig genoeg moeten ze de achtervolging toch georganiseerd gekregen hebben, en 100 meter voor het einde van de fietsproef werd ik weer ingelopen. We reden het laatste straatje in, en werden nog teruggefloten door een scheidsrechter (die het uiteindelijk fout had) en moesten nog 50 meter teruggelopen (wat mensen uit de achterhoede nog wat secondenwinst gaf), en dan kwam de 2e wissel die eigenlijk vrij vlot ging, maar niet zo vlot als de duatleten rond mij.

IK had gegokt, maar verloor mijn top tien plaats in die minuten : een enorme cartouche verschoten bij mijn vluchtpoging en een trage wissel.

BIKE een goeie 38 km in 1:00:48; 38 km/u quoi

Alles uit de kast

Waar ik bij triatlon altijd enorm geniet van de eerste km lopen na het fietsen, was het hier helemaal anders. Ik had immers al eens 10 km gelopen, en het was verschrikkelijk hard vechten om hier in een stevig tempo te geraken. Eens ik mijn tempo gevonden had, kon ik beginnen uitkijken naar plaatsen die ik nog kon veroveren. Maar dat was aartsmoeilijk. Er zat geen enkele versnelling meer in mij. Het was cruise control rond de 15 km/u. Ik kon nog 2 atleten inhalen, maar werd ook nog voorbijgeraasd door een kerel die duidelijk wel nog wat overschot had.

Ik kwam helemaal leeg toe aan de finish, waar mijn broer en mijn vader (great thanks!!!!!!!!) me opwachtten. Ik was helemaal tot aan het gaatje gegaan. Ik was er nog in geslaagd om de afsluitende 4,9 km te lopen aan 15,1 km/u.

IK ben 13e geëindigd bij de masters (mooie strijd geleverd voor top tien), en 10e in de categorie van de 40'ers, en dat onder de 2 uur : 1:59:04. Ik strand op 1 minuut van de top tien. Ben best trots op deze prestatie op een Belgisch Kampioenschap. IK heb mezelf verschrikkelijk veel pijn gedaan, maar heb er ook enorm van genoten!

En nu het vizier helemaal richten op Ironman Zurich! Maar eerst die stijve spieren los krijgen. : )