klaar

Ik kan er niet omheen, om dat gevoel dat ik er helemaal klaar voor ben. Na 3 Ironmans herken ik het ondertussen - dat moment waarop je denkt: dat wat eigenlijk onmogelijk blijkt, daar lijk ik nu toe in staat. De goesting is enorm, het geloof is immens groot, ik kan nauwelijks wachten.

Vandaag als afsluiter van mijn voorlaatste zware trainingsblok een double run : 15 km lopen op nuchtere maag - zes uur later terug 10 km lopen.

9u RUN 1:08:42; 15,1 km, 13,2 km/u; gem hSL 128; max HSL 153

4 km warming up
5 km IM pace (werd 5 seconden sneller per km)
1 km recup
1 km @ 3:55
500m recup
1 km @ 3:48
2.5 km recup

IK heb dus 5 km 5 seconden sneller dan mijn Ironman tempo gelopen, en daarna 2 keer 1 km een intensieve interval van een kilometer gelopen. Tempoduurloop en tempoloop in één training dus.

De bedoeling was dat ik in de namiddag me nog zou kunnen warm maken voor een blokje van 4 km @ 4:30 (IM tempo). Altijd afwachten immers wat zo'n tweede training geeft.
Maar op die tweede training voelde ik me zo mogelijk nog beter dan 's ochtends. In plaats van 4 km @ 4:30 liep ik 8 km gevoelig sneller (4:15 à 4:28)

15u40 RUN 0:44:28; 10 km; 13,5 km/u; gem HSL 133; max HSL 147

Dat dit nog in me zit helemaal op het einde van een zware trainingsblok, dat geeft moed. Ik heb me deze week al meermaals ingeprent dat ik op de afsluitende marathon in Frankfurt wil vlammen. Ik wil er alles uit halen die dag wat er in zit.

Maar nu ... eerst een recup weekje voor we aan de laatste trainingsblok beginnen.