race report kwart triatlon Lille

Voor het 2e jaar op rij trok ik naar Lille (in de Kempen, niet in Noord-Frankrijk) voor de opener van het triatlon seizoen. Blij dat dit jaar ook David weer meedeed, en dat we er opnieuw een wedstrijdje in de wedstrijd van konden maken. De dag voor de wedstrijd werd per sms de favorietenrol meermaals naar elkaar toegeschoven om uiteindelijk bij mij terecht te komen. "Maar ge gaat het niet cadeau krijgen", was het laatste sms'je dat ik binnenkreeg.

Om de klassieke wedstrijd in de wedstrijd van de laatste 5 jaar eens te schetsen: David zwemt mij er genadeloos af, diept de kloof nog wat uit in het fietsen en dan probeer ik in het lopen als een gek hem toch nog in te halen (wat me meestal net wel - soms ook eens net niet - lukte). Kortom, we zagen elkaar tijdens de wedstrijd welgeteld één keer, nl. ergens tijdens het lopen.
Vandaag was misschien de eerste keer dat het wat anders zou kunnen lopen, want op training lijkt het wel dat ik de kloof in het fietsen gedicht heb, en die in het zwemmen is serieus verkleind.
Maar ...training dat telt niet. Race day!

SWIM 

We stonden links vooraan op het strand voor de start. Derde-vierde rij : David en ik naast elkaar. Ik van plan om in Davids voeten te hangen en niet meer te lossen. Maar dat plannetje mocht na 20 meter al de vuilbak in gekieperd worden. De start was rommelig, David bleef door het water stappen terwijl ik al zwom. En eens hij zwom was ik hem quasi onmiddellijk kwijt.
Het leek bovendien wel of gans het pak sneller zwom dan mij. Ook geen gevoel van kracht in de armen. Het was de ervaring die er voor zorgde dat ik rustig bleef, en na een zwakke start kwam ik snel op toerental en zwom een vrij moeiteloos parcours zonder veel aanvaringen. Jammer dat ik in de laatste rechte lijn van 400m, net als ik eindelijk de voeten van iets snellere zwemmer had gevonden, er uit gekwakt werd door een redelijk forse kerel die blijkbaar ook die slipstream in de gaten had. Kortom, ik heb heel de tijd zelf snelheid moeten maken.
Eens uit het water was ik doodcontent. De klok loog er niet om - 0:17:51, met verre voorsprong mijn beste zwemtijd ooit op 1 kilometer.

-> SWIM 1.07 km; 0:17:51, 132e zwemtijd van 240 zwemmers, midden in het pak dus.

T1

Bij het uit het water komen was er onmiddellijk een lange loopstrook tot aan de wisselzone. En toen ik de wisselzone in zicht kreeg, zag ik dat ook David nog naar zijn fiets aan het lopen was. Hij had eigenlijk slechts een halve minuut voorsprong. Dat was nog nooit gebeurd. Vanaf dat moment wist ik al dat het een superleuke wedstrijd zou worden.
Snelle wissel en zo snel mogelijk de fiets op.

BIKE

De beslissing was genomen in een paar seconden: zo snel mogelijk het gat dichtrijden met David, en niet blijven hangen op 20 - 30 sec. Ik schoot dus uit de startblokken als een gek: hartslag direct dicht tegen de maximale, en vrij snel - volgens mij heeft het geen 2 km geduurd - zat ik achter David. Let the games begin! Toch eerst efkes moeten uitpuffen van die eerste inspanning. Nou ja, uitpuffen, tempo lag ietske onder de 40 km/u en het was een no drafting wedstrijd: dus 10 meter afstand tussen twee fietsers verplicht. En toch ... had ik het gevoel dat ik sneller kon. Vrij snel besliste ik dan ook om over David te gaan en het gashendel open te trekken. In 't passeren, riep hij "ZOT!" naar mij, maar ik voelde veel kracht in de benen, en ging er vol voor. Ik schat dat we in de volgende 40 km zeker 50 à 60 andere atleten inhaalden. 'We' zeg ik, want hoe ik ook aan de kop sleurde, David bleef 10 meter achter mij volgen. Enkel in de laatste van 3 rondes kwam hij 2 of 3 keer kort over mij om het commando kort over te nemen. Wat ik ook probeerde, atleten inhalen kort voor een bocht, de enige brug opvlammen en bovengekomen direct 2 tanden bijschakelen en vol gas naar beneden vlammen: ik had superbenen maar David eraf rijden, dat ging niet. Ondertussen spookte wel in mijn hoofd dat ik hier vorig jaar 6e werd in mijn leeftijdcategorie, en dat ik met deze benen misschien wel op een podiumplaats kon mikken. (Dat bleek achteraf niet te kloppen: vorig jaar was de bezetting van de kwart minder goed blijkbaar, omdat later op de dag het Belgisch Kampioenschap gereden werd op de sprint-afstand - ik zou nu (in en veel betere wedstrijd dan vorig jaar) op de 13e plek stranden)

Maar even terug naar de fiets: ik had dus super-benen en durfde dus pokeren op de fiets. Ik wist wel dat ik deze inspanningen in het lopen zou kunnen bekopen, maar da's het voordeel van een voorbereidingswedstrijd: je kan al eens iets proberen.

Ik kwam binnen met een voor mij ongeëvenaard gemiddelde van 38,5 km/u. Na mijn beste zwemtijd dus ook mijn beste fietstijd.

-> BIKE 1:04:44; 41,5 km; 38,5 km/u; gem HSL 160; max HSL 173 (ongeveer 40 à 50e fietstijd (=niet gemeten door organisatie zonder wissels)

T2

Samen met David de wisselzone in en samen met hem de wisselzone uit. Nek aan nek starten aan het lopen. Zalig wedstrijdje!

RUN

Dat ik het lopen zou winnen, dat wisten we allebei (al vertelde David me later dat hij me zo hard had zien fietsen, dat hij dacht dat ik wel ergens met krampen zou stilstaan tijdens het lopen).

Maar toch ... boontje kwam om zijn loontje. Waar ik graag een tempo van 3:55 / km (boven de 15 km/u) wilde lopen, bleek er toch een prijskaartje te hangen aan mijn fietsinspanning. Ik begon nog moedig met een kilometer aan 3:59, maar het lichaam was duidelijk: "er zijn grenzen hé maatje". De volgende kilometers was het serieus op de tanden bijten voor kilometers tussen 4:10 en 4:16 (eerder 14,2  à 14,5 km/u dus). Toch wel wat sterrekes gezien dus.

Maar toch, al bij al nog een degelijk tempo. En wat vooral een goed teken was, ik kwam er door en kon de laatste 3 kilometer lopen aan 4:01; 4:04 en 3:53! Dat had vooral te maken met een man die voor 10 meter voor me uitliep, en waarvan ik aan zijn grijze haren opmaakte dat hij in mijn age group zat. Ik dacht, als die nu eens derde loopt in mijn age group, dan moet ik daar over als ik op het podium wil staan. En da's exact wat ik gedaan heb. Gelukkig wist ik toen niet dat het ging om 14e of 13e plaats. : ) Maar vooral - ik had die laatste ronde nog een cartouchke klaar voor een versnelling.

-> RUN 0:35:52; 8,7 km; tempo 4:07 (14,6 km:u); gem HSL 159; max HSL 168 (43e looptijd)

David kwam 5 minuten later ook aan met een big smile. Ook hij had er een goede wedstrijd opzitten. We hadden allebei het gevoel dat dit echt één van onze leukste wedstrijden was, doordat we zo kort bij elkaar zaten.

Na 2 uur 2 minuten en 2 seconden (je moet het maar passen hé) in het rood gaan, heb ik geleerd:

- dat ik in het zwemmen opnieuw wat vooruitgang geboekt heb
- maar dat vooral de sprong vooruit op de fiets groot is
- dat kilometers malen met de fiets de enige manier is om beter te worden (en dat niet één jaar maar meerdere jaren na elkaar)
- dat zware spinninglessen in de winter zich cash terugbetalen in de lente/zomer (merci Bart van Fitality)
- dat sommige wijn wel eens 44 à 45 jaar moet liggen voor hij op z'n best is. : )
- dat ik op zich wel wat kloppen kan krijgen en toch nog een degelijk looptempo kan aanhouden
- maar dat er ook wel grenzen zijn
- dat ik wel omkan met een favorietenrol : )

We zijn alweer een ervaring rijker, en vooral een stapje dichter bij Frankfurt.